Kanser Hastası Kızın Annesine Son Sözleri

İstanbul’da bir hastanede yatan 9 yaşındaki Esra, kanser hastalığına yakalanmıştı. Ne yazık ki hastalığı vücuduna yayılmış ve zor bir döneme girmişti. Fakat Esra, o yaştaki kızlardan çok daha fazla olgundu ve güler yüzünü hiç eksik etmiyordu.

O hasta halinde ve ölümün soluğunu her geçen an gittikçe daha da yakınında hissettiği halde şaşılacak derecede soğukkanlı davranıyordu. Hayat yürüyüşünün son durağına yaklaşırken, hasta yatağında uyanık olabildiği zamanlar, devamlı olarak bir kitap okuyordu.


Bir akşam, okuduğu kitaptan başını kaldırarak, refakatçi annesine:


“ – Babamı çağırabilir misin, anne?” demişti.

Küçük kızının vücuduna yayılmış kanserle günden güne eriyişini görürken, ölüm habercisi bu hastalığın sevgili kızından ayrılık getireceğini bilen annesi, kızının bu anî arzusu karşısında çekinerek sormuştu:


“ – Yavrum babanı çağırmamı niçin istiyorsun?”


Hasta kız, önce bunu açıklamak istememişti. Bir an düşündükten sonra;

“ – Çağırmasan da olur. Hem çağırsan, gelinceye kadar belki geç olur.”


Demişti. Bu sözleri üzerine annesinin merakı daha da artmıştı:


“ – Babanı çağırmamı önce isteyip sonra niye vazgeçtin kızım?” diye sorunca, Esra gayet sakin bir şekildecevap verdi.
DEVAM ETMEK İÇİN GÖRSELE T|KLAYARAK İLERLEYİNİZ